Independent Spirituality

Bijna niemand zal je serieus nemen als je over aardmannetjes, gnomen of kabouters, elfen, e.d. begint te praten. Dit wordt beschouwd als sprookjestaal of verbeelding en dus enkel voor kinderen geschikt. Dat is echter in sommige gevallen een vergissing, typisch voor deze tijd. Het hangt samen met het feit dat de gevoeligheid voor de frequenties van deze wezens blijkbaar zeldzaam is in onze maatschappij. Toch doe ik hier verslag van een waar gebeurd feit, al was het maar om jullie de mogelijkheid te illustreren dat het zou kùnnen bestaan. Geen bewijzen dus.

Zo rond het jaar 2000 ging ik wandelen in een natuurgebied ergens in West-Europa — ik zal de plaats beter niet noemen — waar het zalig toeven was omwille van de ongerepte natuur en schoonheid. Het is een van mijn favoriete activiteiten en ik heb dan ook steeds een intens meditatief contact met deze sfeer, de planten en de dieren. Ik ga naar de natuur zoals een gelovige naar de kerk.

Op een totaal afgelegen plaats waar geen courante wandelweg was, ging ik onder een boom liggen rusten. Zoals wel meer gebeurt trad ik spontaan bewust uit mijn lichaam (terwijl het zwaarste materie-lichaam slaapt verwijdert het bewustzijn zich, maar zelf ben je dus wakker) en kreeg ik ongewild contact met daar aanwezige geesten. Het was een bende pesterige, maar onschuldige aardwezens, die de hele tijd spottend en met veel gekwetter zich zaten druk te maken om mijn aanwezigheid. Misschien lag ik wel onder “hun” boom? Ik vond het grappig en interessant en ook na terugkeer in mijn lichaam, rechtopzittend, bleven ze maar doorgaan. Ik nam hen heel luid en duidelijk auditief waar, minder visueel. Uiteindelijk ben ik maar opgestapt, want het voelde aan als hun gebied en ik was de indringer. Qua vriendelijkheid kunnen ze nog wel iets leren. Terwijl ik wegwandelde van deze plaats, stierf het geluidsvolume stilaan uit, wat nog eens duidelijk aantoonde dat het een plaatselijk fenomeen was.

Goed dat het voor deze wezens toch nog mogelijk is om in een natuurlijke omgeving te overleven. Op een foto die ik enkele jaren later nam van deze plaats, zie je spijtig genoeg uiteraard enkel de gangbare frequenties.

aardgeesten – plaats van het gebeuren ©

Natuurlijk zullen velen dit als een droom of fantasie afdoen, maar ik weet wel beter. Voor mij zijn dit soort ervaringen even reëel als een ontmoeting met iemand op een feestje, nuchter wel te verstaan. Het punt is dat de geest werkt zoals een radio met frequenties en zolang de ontvangstregelaar niet op die golflengte staat ingesteld, lukt het niet om ze te ontvangen, zien, horen, voelen, ruiken. Al kan dit soms wel gevaarlijk geforceerd worden met gerichte meditaties, drugs of zelfs een accident, waarbij men dan bijvoorbeeld een zogenaamde bijna-dood-ervaring (BDE) heeft.

Wetenschappers schijnen wel langzaam in een richting te evolueren waarbij ze dit soort zaken niet meer onmogelijk achten, althans volgens theorieën zoals de quantumfysica e.d.. Maar dat wil nog niet zeggen dat hun spirituele frequenties zich daarom al aanpassen, dus ze krijgen nog niets te zien. Dat wordt nog bemoeilijkt door een constante activiteit van het logisch denken, waaraan velen a.h.w. verslaafd zijn ipv dat het denken ten dienste staat van het bewustzijn en enkel actief is waar nodig.

Het denken is de mist die rechtstreekse waarneming belemmert.

Wie weet en ervaart, hoeft niet te geloven en heeft niet perse behoefte aan theoretische verklaringen, die dan tijdelijk kloppen met wat op dat moment wetenschappelijk aanvaard wordt. We gaan er niet op wachten. Het is trouwens niet zo belangrijk, maar ik vind het spijtig dat zovelen nog steeds vasthangen aan de zwaarste materie en de geest uitsluiten. Vandaar dan maar even deze blik achter het gordijn.

Pieter